"Ze zeggen wel eens 1000 dagen, maar ik ben van mening dat rouw blijft"

Dominique Groenewegen, bekend als "dootjenootje" op social media, is een 37-jarige content creator en moeder die mensen graag inspireert en amuseert. Op TikTok heeft ze meer dan 184.000 volgers en op Instagram ruim 7.900 volgers.

Haar content varieert van humoristische video's tot lifestyle- en beautygerelateerde posts. Daarnaast biedt ze via platforms als Linktree en ShoutOut persoonlijke videoboodschappen aan en deelt ze haar favoriete producten.

Zo ook onze verhaalkaarten - En wij mochten haar interviewen :)

Je vertelde dat je allebei je ouders verloren bent; Kun je daar iets meer over vertellen?

Ja, dat klopt.

Mijn vader overleed in 2009, toen ik 23 was en hij 57. Mijn moeder overleed in 2014, ik was toen 28 en zij 59. Het verlies van mijn vader kwam compleet onverwacht. Hij leek gezond, maar in de nacht van 2 op 3 juli 2009 overleed hij plotseling.

Op dat moment woonde ik niet meer thuis, maar wel in de buurt. Mijn broertje woonde nog wel thuis en heeft geprobeerd mijn vader te reanimeren, maar dat mocht helaas niet baten.

Na zijn overlijden is zijn lichaam onderzocht, maar de exacte doodsoorzaak is nooit vastgesteld. Mijn moeder gaf destijds geen toestemming om zijn hoofd te laten onderzoeken – het idee dat ze hem daarvoor zouden moeten openmaken, kon ze niet verdragen.

Op het moment dat mijn vader overleed, was mijn moeder al voor de tweede keer ziek. In 1995 kreeg ze voor het eerst borstkanker en in 2006 werd ze opnieuw gediagnosticeerd, dit keer met uitzaaiingen.

Dus dit was heel erg gek. Alle aandacht was op mijn moeder gericht, want zij was ziek en zou niet meer beter worden. En toen overleed ineens mijn vader.

Ik heb van het overlijden van mijn vader heel erg veel last gehad. "Het plotstelinge" van dit overlijden konden mijn hersenen niet goed verwerken. En vooral met het uitzicht dat ik ook op jonge leeftijd mijn moeder zou gaan verliezen. 

In 2014 overleed zij uiteindelijk.

Haar overlijden zagen we aankomen, maar dat maakte het niet minder zwaar. Mijn broertje en ik waren haar mantelzorgers, en de zorg rondom haar ziekbed was intens. Het moeilijkste was misschien nog wel dat mijn moeder niet over de dood wilde praten. In haar hoofd ging ze niet dood. Ze bleef chemo na chemo ondergaan, tot ze letterlijk niet meer kon.

Mijn broertje en ik waren beide bij haar overlijden en  dat was mega zwaar. Het feit dat je iemand waarvan je zoveel houdt in een bed ziet vechten tegen de dood is ondragelijk.

Hoe ziet rouw er voor jou uit

Als ik het beeldend mag maken: als een zee.

Soms is de zee wild en zijn er hoge golven, soms is de zee kalm.

Ik geloof niet dat er een tijdslimiet op rouw staat. Mensen zeggen weleens “na 1000 dagen wordt het beter,” maar ik denk dat rouw altijd blijft.

In het begin is rouw intens, met pijn in je hart en een diep verdriet. Na verloop van tijd wordt het iets rustiger, maar het gaat nooit echt weg.

Kunnen jij en je broer elkaar vinden in rouw? Vroeger en nu? Hoe 'doen' jullie dat?

Mijn broertje en ik hebben het rouwen altijd op een andere manier aangepakt.

Toen onze vader overleed, was hij veel thuis. Ik daarentegen vluchtte juist. Ik wilde op plekken zijn met veel geluid en muziek, zodat ik niet hoefde na te denken over wat er was gebeurd.

Hij zocht sneller hulp dan ik. Ik deed alsof het allemaal niet bestond.

Maar ondanks die verschillen vonden we elkaar toch in onze rouw.

Nu is onze band sterker dan ooit. We praten nog steeds veel over het overlijden van onze ouders – misschien zelfs meer dan vroeger. Zeker nu we allebei kinderen hebben, komt het verlies op een nieuwe manier binnen.

Wat heeft het verlies jou geleerd? Heeft het je veranderd?

Het verlies van mijn ouders heeft me geleerd om meer te genieten van de kleine dingen.

Het leven kan immers van de ene op de andere dag compleet veranderen.

Maar het heeft me ook negatief veranderd. Ik ben bang geworden om zelf vroeg te overlijden. Mijn ouders zijn geen goed voorbeeld als het gaat om een lang leven, en die angst zit diep. Ik ben bang om ziek te worden.

Voor die angst zit ik sinds kort weer in therapie.

Eerder postte je op je socials over Stories. Je was daarin super open! Komt dat je natuurlijk toe? Zou je deze kaarten ook met iemand 'doen' die jouw ouders niet gekend heeft?

Ik ben van nature een open boek. Door mijn verhaal te delen, hoop ik anderen te inspireren en te helpen.

Rouw kan zo eenzaam voelen, maar als je ziet dat je niet de enige bent, kan dat troost bieden.

Ik heb een paar vriendinnen die mijn ouders nooit gekend hebben. Eén van hen stelde voor om een avond samen te komen en met behulp van de vragenkaarten open gesprekken over mijn ouders te voeren.

Zij vinden het jammer dat ze mijn ouders niet hebben gekend, en de kaarten helpen om makkelijker herinneringen op te halen en verhalen te delen.

Als er mensen zijn die nu in rouw zitten, wat zou je hen willen meegeven?

PRAAT EROVER!

Denk niet dat je het allemaal alleen moet oplossen.

Ik heb jarenlang mijn kop in het zand gestoken en dat heeft me uiteindelijk alleen maar meer problemen opgeleverd – van opgekropte emoties tot lichamelijke gevolgen.

Zoek hulp als je merkt dat je vastloopt. Er is niets mis mee om steun te vragen.

Bekijk het filmpje hier!

https://we.tl/t-TP4etwPj9j