"Juist omdat je met mensen in rouw de pijn aangaat, brengt dat uiteindelijk verlichting en rust.""Juist omdat je met mensen in rouw de pijn aangaat, brengt dat uiteindelijk verlichting en rust."
Trudy Satink is een ervaren rouw coach. Maar bovenal ook een heel bijzondere, warme en empathische vrouw. Zij heeft haar eigen praktijk 'Rouw van jou' in Haarlem en biedt persoonlijke rouwbegeleiding aan voor jongeren (vanaf 16 jaar) en volwassenen bij uiteenlopende verliessituaties. Ze is ook rouwcoach op de werkvloer en adviseert werkgevers over rouw op het werk.
Trudy is vanaf het begin betrokken bij Stories to Cherish. Onze ambassadeur!
Hoe ben je er bij gekomen om rouwcoach te worden?
Ik ben rouwcoach geworden vanwege mijn eigen verliezen. Als jonge twintiger verloor ik plotseling beide ouders. Dat verlies stortte me in een zwart gat en ik wist dat ik hulp moest zoeken. Na een flinke zoektocht vond ik de juiste hulp bij een rouwcoach.
In mijn rol als manager vond ik het altijd leuk om mensen te begeleiden en in hun kracht te zetten. Dat leidde tot diverse coachopleidingen. Maar rouw en verlies bleven op de deur kloppen. Toen ik de tweejarige opleiding bij Land van Rouw ontdekte, voelde ik meteen dat dit mijn roeping was. Het was een manier om betekenis te geven aan mijn eigen verliezen door anderen te begeleiden op hun rouwpad. Het is de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
Hoe ziet een dag als rouwcoach er zoal uit?
Mijn dag begint met een wandeling om even los te laten wat er bij mijzelf speelt. Vervolgens bereid ik in alle rust de eerste sessie voor door het verslag van de vorige keer door te lezen en me af te stemmen op wie er komt. Ik zorg ervoor dat de praktijkruimte warm en geborgen aanvoelt met kaarsjes en bloemen.
Mijn dag bestaat uit maximaal vier sessies van anderhalf uur. Soms doe ik wandelcoachingsessies en ontmoet ik cliënten bij de duinen of het strand. Na elke sessie maak ik een verslag om goed te kunnen reflecteren en om de volgende keer goed aan te sluiten bij de cliënt. Ik sluit mijn dag vaak af met een wandeling.
Vind je het moeilijk om verhalen (je werk) los te laten? Aan het einde van een dag met veel (zware) gesprekken, hoe laat je het los?
Deze vraag krijg ik vaak van cliënten 😊. Zelfzorg is cruciaal in dit vak. Na elke sessie maak ik een korte wandeling om los te laten en om weer echt aanwezig te kunnen zijn bij de volgende ontmoeting. Aan het eind van de dag sluit ik altijd af met een wandeling, reflecteer ik op de dag en laat ik zo de verhalen los.
Ik zie de "zware" gesprekken anders. Het zijn vaak emotionele ontmoetingen, maar juist omdat je met mensen in rouw de pijn aangaat, brengt dat uiteindelijk verlichting en rust. In de sessies probeer ik ook lichtheid te brengen door bijvoorbeeld herinneringen op te halen, wat vaak een lach teweegbrengt. Samen met de cliënt kijk ik weer naar de toekomst, wat rust en houvast biedt.
We hebben elkaar een aantal weken geleden ontmoet. Ik vertelde over hoe ik mijn vriendin verloor en hoe lastig het was om de verbinding te vinden tijdens rouw. Verbinding met de overledene, de anderen die om haar rouwden, maar ook met mijn niet-verdrietige omgeving die haar niet kenden. Hoor je dat vaker?
Ja, dat hoor ik vaak. Verbinding met jezelf is de eerste stap. Een verlies kan het gevoel geven dat je jezelf kwijt bent geraakt, waardoor de verbinding met jezelf verdwijnt. Er is een versie van jou voor en na het verlies, en het erkennen van wie je bent met het verlies geeft uiteindelijk weer verbinding met jezelf.
Daarnaast rouwen mensen vaak op verschillende manieren. Dit hangt af van hoe je hebt geleerd om met emoties om te gaan, je relatie met de overledene en je eigen veerkracht. Zonder communicatie kan dit leiden tot vervreemding. In onze westerse cultuur leren we vaak niet hoe we hierover in gesprek blijven, maar juist in tijden van verlies kunnen we diepe connecties vinden als we er echt voor elkaar zijn.
Veel mensen verlangen ook naar een blijvende verbinding met de overledene. Dit kan spannend zijn, afhankelijk van je geloof in een leven na de dood. Door stil te staan bij wat de overledene voor je betekende, kun je een innerlijke verbinding maken en voelen hoeveel je van hen houdt. Dit kan pijnlijk zijn, maar juist hierin ligt heling en het ophalen van mooie herinneringen. Soms helpt een medium om die connectie te maken.
We spraken ook over de kaarten en het doeboek van Stories to Cherish. Jij bent hier heel enthousiast over en denkt dat mensen hier wat aan kunnen hebben, maar ook rouwcoaches. Hoe zou jij ze inzetten?
Ik heb de kaarten al een aantal keer gebruikt tijdens sessies en mijn cliënten zijn enthousiast. Ik gebruik ze op twee manieren. Als afsluiting van sessies laat ik cliënten een kaart trekken en bespreken we die. Dit brengt lichtheid aan het einde van een gesprek, waardoor mensen met een glimlach vertrekken.
Soms kies ik zelf een kaart die past bij het thema dat speelt en helpt om mensen dichter bij hun gevoelens te brengen. Bijvoorbeeld de kaart "Wat mis je het meeste aan haar" roept vaak veel gevoelens op en helpt mensen die meer in hun hoofd zitten.
Ik heb ook een cliënt geadviseerd de kaarten te gebruiken in haar gezin, waar het moeilijk is om herinneringen op te halen. Hoewel ik niet met kinderen werk, zou ik het boekje absoluut aanbevelen aan rouw- en kindercoaches en scholen. Het helpt rouw en verlies te normaliseren en het gesprek aan te gaan met kinderen via creatieve werkvormen.
Als jullie nog verdere producten ontwikkelen, zou ik graag ook een herinneringsboekje voor volwassenen willen aanbieden. Dit helpt volwassenen om via tekenen, schilderen en schrijven aandacht te geven aan hun verlies.
Voor mensen die niet eerder met rouw te maken hebben gehad, maar die er willen zijn voor een geliefde die rouwt, wat zou je hen willen meegeven?
Twee belangrijke dingen: vraag eerst of iemand het wil hebben over het verlies en luister dan naar hen. Laat de ander vertellen over hun gemis en stel vragen over de overledene om herinneringen op te halen. Sta stil bij belangrijke data en laat weten dat je aan hen denkt. Vraag ook regelmatig hoe het gaat, niet alleen op bijzondere dagen maar ook in het dagelijks leven.
Blijf bij de pijn als de ander verdrietig is. Ga niet weg om een glaasje water te halen, want verdrietig zijn of huilen heelt zachtjes de wonden. Veeg de tranen niet weg en probeer de ander niet op te vrolijken, tenzij zij dat aangeven. Aanwezig blijven bij pijn en luisteren is enorm helpend.
Bedenk dat rouwen nooit overgaat. Verdriet kan op bepaalde momenten nog opkomen en dat is gezond. Op deze manier verweef je degene die je bent verloren in je leven.
Tot slot een paar don’ts:
Negeer de ander niet. Als je niet weet wat je moet zeggen, geef dat dan aan.
Vraag niet of iemand het verlies een plekje heeft gegeven of het al verwerkt heeft. Verlies krijgt geen plekje en je verwerkt het niet; je verweeft het in je leven.
Bied geen oplossingen. Verdriet is niet op te lossen, je hoeft niets te fixen, alleen aanwezig te zijn.
Heb je nog meer vragen aan Trudy, contact haar dan hier.
Je kan ook een berichtje sturen trudy@praktijkrouwvanjou.nl of eventjes bellen op 06 - 211 353 39
Comments